چوب دارچین سیگاری

درختچه دارچین درختی است کوچک، به ارتفاع ۵ تا ۷ متر که از تمام قسمت‌های آن بویی مطبوع استشمام می‌شود. گلهای این ادویه در فاصله ماه‌های بهمن تا اوایل فروردین ظاهر می‌شود. برگ این درخت سبز سیر و دارای گلهایی به رنگ سفید است. دارچین بومی سری‌ لانکا و جنوب هند است و پوست درختچه آن به عنوان ادویه بکار می‌رود. سابقه مصرف و شناسائی آن به مصر باستان و به حدود دو هزار سال قبل از میلاد بر می‌گردد. اما آنچه که در تاریخ به دارچین چینی مشهور شده در حقیقت نوعی از دارچین به نام Cinnamon Aromaticum یا Cassia است که بومی چین بوده و به صورت درخت ۲۰ الی ۳۰ متری است که از پوست درخت به عنوان دارچین استفاده می‌شود. ورود دارچین به اروپا از دو طریق بندر اسکندریه در مصر و نیز از طریق بازرگانان پرتغالی در قرن ۱۵ و ۱۶ میلادی بوده است.

بعد از دو سال که از کاشت درخت گذشت آن را از نزدیک زمین قطع کرده و در سال آینده شاخه‌ هائی را که از کناره تنه اصلی رشد کرده بریده و پوسته آن را خارج کرده و بلافاصله خشک می‌کنند و سپس در قطعات ریز بریده و فروخته می‌شود. در مورد نوع دارچین چینی از پوست بیرونی استفاده می‌شود.

کاربرد پودر دارچین:
دارچین در بیشتر کشورها به عنوان ادویه، چاشنی غذا و شیرینی‌ ها مصرف می‌ شود. در ایران کاربرد زیادی در قنادی (مغازه)‌ها به صورت عصاره، اسانس و گَرد دارد. گَردِ دارچین در تزئین شُله زرد و به ویژه غذای نذری مثل خورش قیمه، حلیم گندم و خورش مرغ استفاده می‌شود.

دارچین حسما که در بسیاری از نان‌ ها و شیرینی‌ ها به عنوان ادویه استفاده می‌شود به عنوان ماده ضد کپک در بسته‌ بندی مواد غذایی استفاده خواهد شد. با وجود شیرینی و عطر موجود در این ماده، دارچین حسما می‌تواند عامل نابودی میکروب‌ ها شود.